(ξεκίνημα στο Περίπτερο του Πικιώνη και περίπατος στον λόφο)
Modernist ruin, φωτογραφία: Vincent Verhoef
Η νεοτερικότητα είναι η αρχαιότητά μας; Αυτό ήταν το ερώτημα που έθεσε η documenta 12 το 2007. Υπό το φως των κοινωικών, πολιτικών και ασθητικών/καλλιτεχνικών εξελίξεων κατά τα χρόνια που μεσολάβησαν, αξίζει να ξαναδούμε αυτό το ερώτημα σήμερα, αφού μας καλεί να σκεφτούμε τη νεοτερικότητα ως αρχαιολογική περίοδο, ως φάση που μπορεί να εξεταστεί με βάση την υλικότητα και τη χρονικότητά της. Πώς θα είναι η αρχαιολογία της νεοτερικότητας; Υπάρχει αρχαιολογία του σύγχρονου; Έχει κάποια χρησιμότητα για μας σήμερα η επανεξέταση της ρήξης ή «φιλονικίας» της πρώιμης νεοτερικότητας με την αρχαιότητα; Και τι σημαίνει να υπερβούμε τις γραμμικές αντιλήψεις της χρονικότητας και να φανταστούμε μια πολυχρονική υλικότητα, η οποία καθορίζεται από τη συνύπαρξη και όχι τη διαδοχή; Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα με τα οποία θα ασχοληθούμε σε αυτή τη συζήτηση, που διερευνά τον ρόλο των αρχαιοτήτων και του υλικού παρελθόντος καθώς και τη σημασία των αρχαίων και σύγχρονων καταλοίπων στη σημερινή Ελλάδα. Τέλος, στη δεκαετή επέτειο από την έκδοση του βιβλίου Το έθνος και τα ερείπιά του: Αρχαιότητα, αρχαιολογία και εθνικό φαντασιακό στην Ελλάδα, αναλογιζόμαστε πώς το αποικιακό/εθνικό δίκτυο που κάποτε όριζε το αρχαιολογικό έχει αλλάξει στην εποχή του «χρεωμένου ανθρώπου», της παγκόσμιας μετανάστευσης και της «κρίσης υποδοχής» στον παγκόσμιο Βορρά.
Η συζήτηση θα γίνει αποκλειστικά στην αγγλική γλώσσα.
Ο Γιάννης Χαμηλάκης είναι Καθηγητής Αρχαιολογίας στην έδρα Joukowsky Family και καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο, όπου διδάσκει σχετικά με την αποαποικιοποίηση της κλασικής αρχαιότητας, τη σύγχρονη μετανάστευση και το στρατωτικό-αρχαιολογικό σύμπλεγμα. Έχει γράψει, ανθολογήσει και συνεπιμεληθεί 15 βιβλία και ανθολογίες, μεταξύ των οποίων τα έργα Το έθνος και τα ερείπιά του (2007), Archaeology and the Senses (2013), Camera Kalaureia: An Archaeological Photo-ethnography (2016· με τον Φώτη Υφαντίδη), και Archaeologies of Forced and Undocumented Migration (2017).
Η Arnisa Zeqo είναι ιστορικός της τέχνης στην Αθήνα. Το 2011 συνίδρυσε τον rongwrong, έναν χώρο για την τέχνη και τη θεωρία στο Άμστερνταμ. Πρόσφατα ήταν η επιμελήτρια του Κέντρου Επιμελητικών Σπουδών στο Bard College, όπου επικεντρώθηκε σε έργα τέχνης στο περιθώριο του επιτελεστικού και έγραψε το εννοιολογικό δοκίμιο με τίτλο «Let's Spit on Szeemann». Η Zeqo συμμετέχει στην ομάδα της documenta 14 στην Αθήνα ως συντονίστρια εκπαίδευσης.
