Επικρατούν φόβοι ότι η παγκοσμιοποίηση επιφέρει ομογενοποίηση των διαφορετικών πολιτισμικών ταυτοτήτων· παρ’ όλα αυτά, συχνά ενθαρρύνει έναν κοσμοπολιτισμό που διευκολύνει τη συνύπαρξη διαφορετικών τοπικών πρακτικών παρότι κάποιες διαφορές ισοπεδώνονται. Παρόμοιες αντιλήψεις υπήρχαν και κατά το παρελθόν.
Σε μια εξαιρετική εικαστική απόπειρα να συναντηθούν διαφορετικές θρησκευτικές κοινότητες παρουσιάστηκε σε παιδιά από την Αίγυπτο, το Ιράν, τον Λίβανο, τη Συρία, την Ελλάδα και την ενδοχώρα της Ινδίας η Χαρίτι, θεά του βουδισμού στην Γκαντάρα. Από την οπτική αυτών παιδιών, που προέρχονταν από διαφορετικές περιοχές, η θεά δεν ήταν αναγκαστικά η Χαρίτι. Οι Έλληνες την είδαν ως θεά Δήμητρα, οι Αιγύπτιοι πιθανότατα ως Ίσιδα και οι ινδουιστές ως Ματρίκα. Σε μια εποχή διασποράς συχνά προβληματιζόμαστε για το πώς επικοινωνείται σε διαφορετικούς ανθρώπους μία και μόνο εικόνα. Τι μπορεί να μας πει η τέχνη της Γκαντάρα;
Παρομοίως, μια εικόνα του Μποντισάτβα Βατζραπάνι είχε φιλοτεχνηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να ερμηνευτεί είτε ως ο Μπεχράμ του ζωροαστρισμού είτε ως ο Ρωμαίος Ηρακλής. Ο Ίντρα ήταν και ο Ζεύς· ο Σίβα ήταν και ο Οέσο και ο Διόνυσος.
Αυτή η διάλεξη παρουσιάζει μια ερμηνεία μερικών από αυτές τις εξαιρετικές εικονογραφικές εξελίξεις στην Γκαντάρα, καταδεικνύοντας τι είδους εικόνες προέκυψαν από εκείνη την πολυπολιτισμική κοινωνία. Οι εικόνες, όπως γίνεται σαφές, μπορούν να είναι πολύπλευρες ή μερικές φορές συγκρητικές· όμως, όπως θα δούμε σε αυτή τη διάλεξη, μπορούν επίσης να εμπεριέχουν τη διαφορετικότητα.
Σε συνεργασία με το Goethe-Institut
Ο Naman P. Ahuja ειδικεύεται στην ινδική γλυπτική και εικονογραφία. Είναι καθηγητής Ινδικής Τέχνης και Αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο Jawaharlal Nehru στο Νέο Δελχί και εκδότης του Marg. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί εκτενώς: ως συνεργάτης του Μουσείου Ashmolean στην Οξφόρδη συνέταξε έναν πληρέστατο κατάλογο της συλλογής αρχαίας ινδικής τέχνης που περιλαμβάνει το μουσείο. Το βιβλίο του The Making of the Modern Indian Artist-Craftsman: Devi Prasad (Routledge, 2011) αποτέλεσε μελέτη περίπτωσης για την επίδραση του κινήματος Arts and Crafts στην Ινδία. Το βιβλίο του The Body in Indian Art and Thought (Ludion, Αμβέρσα, 2013, επίσης στα γαλλικά και στα ολλανδικά) πραγματεύεται την ποικιλία ιστορικών και αισθητικών προσεγγίσεων στην τάση των ανθρώπων να δημιουργούν εικόνες. Και πιο πρόσφατα στο βιβλίο The Arts and Interiors of Rashtrapati Bhavan: Lutyens and Beyond (σε συνεπιμέλεια με τον Partha Mitter, Publications Division of India, 2016) εξερευνά την πολιτική διάσταση της διακόσμησης του προεδρικού μεγάρου στην Ινδία. Ο Naman P. Ahuja έχει διατελέσει επιμελητής Ινδικής Γλυπτικής στο Βρετανικό Μουσείο και έχει ασχοληθεί με αρκετές εκθέσεις ως ανεξάρτητος επιμελητής, ενώ υπήρξε επίσης επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, στο Kunsthistorisches Institut της Φλωρεντίας, στο Πανεπιστήμιο της Αλμπέρτα στο Έντμοντον και στο SOAS, του οποίου είναι και απόφοιτος.
