Πώς μια πλατεία ή ένας δρόμος χαρακτηρίζονται δημόσια; Τι είδους κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, συναντήσεις και τρόποι χρήσεις τα διαμορφώνουν; Πως ακούγεται ένας δημόσιος χώρος;
«To 2015 ερχόμουν σχεδόν καθημερινά στην Πλατεία Βικτωρίας, μιλούσα με τις γυναίκες που κάθονταν εδώ για λίγο και, αν δέχονταν, τις ηχογραφούσα. Με κάποιες η συνάντησή μας γινόταν πιο προσωπική, ενώ άλλες με απωθούσαν. Στις συναντήσεις μας προέκυπταν απρόοπτες γνωριμίες με άλλους και η καθεμία εξελισσόταν διαφορετικά ανάλογα με την περίσταση. Συναντήθηκα με τη Nathalia, την Κατερίνα, την Emma, την Άννα, τη Yagana, τη Pari, την Αγγελική, τη Βούλα, τη Fatima, την Agne, την Τόνια, την Emese, τη Fatima και άλλες που δεν έμαθα τα ονόματά τους. Κάποιες από αυτές τις γυναίκες βρίσκονται εδώ τώρα και ακούνε τη φωνή τους, όπως συντονίζεται με τις άλλες φωνές, ζωντανές ή αναπαραγόμενες, αλλάζοντας για λίγο τους καθορισμένους ρόλους και τις σχέσεις στην πλατεία.» Αγγελική, 20/6/2015.
Στις ηχητικές συναντήσεις καλείστε να φανταστείτε τον δημόσιο χώρο μέσα από τις αντηχήσεις του, που έρχονται από το μέλλον, το παρελθόν ή το παρόν σας. Στην οδό Ελπίδος, τέσσερα ηχεία κρεμασμένα από δέντρα θα είναι διαθέσιμα για να μοιραστείτε όπως επιθυμείτε ήχους της επιλογής σας που κατά τη γνώμη σας χαρακτηρίζουν αυτόν τον δημόσιο χώρο. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε bluetooth, USB, AUX και Micro SD/TF και οι ήχοι θα μπορούσαν να είναι παλιές ή ζωντανές ηχογραφήσεις, τηλεφωνικές κλήσεις, μουσική, ήχοι από το διαδίκτυο, ειδήσεις, ραδιοφωνικές εκπομπές. Παράλληλα, θα ακούσετε τις φωνές των γυναικών που είχαν μεταδοθεί για μία μέρα στην Πλατεία Βικτωρίας το 2015 και ενεργοποίησαν νέες συναντήσεις και οικειοποιήσεις στην πλατεία.