«Ως νέο συνθέτη με εντυπωσίασε η υπαρξιακή αυστηρότητα με την οποία ο [Luigi] Nono νοιαζόταν για το έργο του. Για μένα παραμένει καθοριστική τέτοιου είδους ηθική δέσμευση στα καλλιτεχνικά πεπραγμένα. […] Οι δύο παρτιτούρες, η δεύτερη από τις οποίες περιλαμβάνει μια κρυπτογραφημένη αφιέρωση με τη μορφή ενός αγγέλου πολύ αγαπητού στον Walter Benjamin και στον Nono, αντιπροσωπεύουν την αντίδρασή μου στον θάνατο του Nono».
—Jakob Ullmann, αδημοσίευτες σημειώσεις για το έργο Due Frammenti

«Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 έκανα τις πρώτες μου απόπειρες να διαφοροποιηθώ από τις αυστηρές συμβάσεις της (δυτικής) μουσικής σημειογραφίας και να εισαγάγω κάποιες λίγο πολύ γραφιστικές δομές στις παρτιτούρες μου. Η εμπειρία της σύνθεσης «εξαφανιζόμενων μουσικών» –ένα κομμάτι όπου διαφορετικές ομάδες οργάνων κάνουν πρόβα ξεχωριστά και συντονίζουν την εκτέλεσή τους μόνο με τη βοήθεια ενός ρολογιού– με βοήθησε να προγραμματίσω μια σειρά σόλο κομματιών που δίνουν στους μουσικούς πολύ μεγαλύτερη ελευθερία στην εκτέλεση απ’ ό,τι τα παλαιότερα έργα μου. Ο μουσικός πρέπει να αναπτύσσει μια εκδοχή για κάθε συναυλία. […] Η μουσική είναι πολύ απαλή και διαρκεί τουλάχιστον σαράντα πέντε λεπτά περίπου».
—Jakob Ullmann, από τις σημειώσεις του προγράμματος Solo IV, αυτοέκδοση

«Η “μαρτυρία” δεν έχει έναν σκοπό, γιατί, όπως όλη η αληθινή τέχνη, βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας και στα αυτιά μας για να μας δείξει ότι μεταξύ αφοσίωσης και προδοσίας, μεταξύ ψεύδους και αλήθειας, μεταξύ ζωής και θανάτου υπάρχει μια διαφορά που είναι αμετάκλητη».
—Jakob Ullmann, από το Der unfassbare Klang: Notationskonzepte heute, 2014