Το 2012 ο Guillermo Galindo άρχισε να δουλεύει το Border Cantos (Ραψωδίες των συνόρων), ένα συνεργατικό πρότζεκτ µε τον Richard Misrach που τον οδήγησε σε ένα οδοιπορικό κατά µήκος των συνόρων που χωρίζουν το Μεξικό από τις Ηνωµένες Πολιτείες, την πλέον στρατιωτικοποιηµένη περιοχή της Βόρειας Αµερικής. Εκεί άρχισε να συλλέγει πράγµατα πεταµένα, άχρηστα. Στην αρχή ήταν µικρά: µια πολυκαιρισµένη πλαστική τσατσάρα, χρησιµοποιηµένα µπουκάλια νερού, εύθραυστα κόκαλα ζώων. Έπειτα µεγαλύτερα: λυγισµένα κοµµάτια αυλακωτής λαµαρίνας που κάποτε ανήκαν σε κάποια οροφή, αλυσίδες, λάστιχα αυτοκινήτων και, εντέλει, µια ολόκληρη σειρά οµοιωµάτων ντυµένων σαν µετανάστες και κρεµασµένων σε ένα άδειο τούνελ, να σαπίζουν στη ζέστη του ήλιου της ερήµου.
Μικρά και µεγάλα, τα εγκαταλειµµένα αντικείµενα στη συνέχεια µετατρέπονται σε µουσικά όργανα, σε συσκευές που µπορούν να ακουστούν στον κόσµο όλο. Ο Galindo, που γεννήθηκε στην Πόλη του Μεξικού το 1960, πιστεύει πως σε αυτούς τους ήχους µπορεί κάποιος να αφουγκραστεί κάτι από την ιστορία αλλά και από το πιθανό µέλλον του αντικειµένου. Σε ένα γλυπτό του, ένα γάντι κι ένα µποτάκι στερεωµένα στην άκρη ενός σύνθετου µηχανισµού τροχαλιών χτυπούν πάνω σε ένα τύµπανο από φθαρµένο λάστιχο αυτοκινήτου βγάζοντας έναν παράξενο ήχο. Σε ένα άλλο, άδεια φυσίγγια κρεµασµένα πάνω σε µια πινιάτα κατασκευασµένη από ηλεκτροκολληµένα µεταλλικά φύλλα παράγουν έναν υψηλό τσίγκινο ήχο· οι µπρούντζινες κορυφές τους τραγουδούν όποτε κάποιος χτυπάει την πινιάτα. Αυτά τα υλικά –τα αποµεινάρια– αντανακλούν το παρελθόν τους καθώς και το υποθετικό παρελθόν της ζωής των ανθρώπων στους οποίους κάποτε ανήκαν.
Στην Αθήνα και στο Κάσελ ο Galindo συνθέτει νέες µουσικές, ωδές για τους διαβάτες των συνόρων. Υλικά που έχει βρει και από τις δυο πόλεις θα γίνουν η βάση των καινούριων του οργάνων. Στα χέρια του ένα τµήµα µιας βάρκας µπορεί να µετατραπεί σε έγχορδο, παλιές σωληνώσεις σε φλάουτο, το κρεβάτι που βρέθηκε σε ένα κτίριο στο Κάσελ το οποίο φιλοξενούσε προσωρινά µετανάστες γίνεται η πρώτη ύλη για ένα τύµπανο.
Στη Μεσοαµερική τα µουσικά όργανα θεωρούνταν κάτι σαν φυλαχτά για τη µετάβαση µεταξύ των κόσµων: «Στους πολιτισµούς της Μεσοαµερικής», εξηγεί ο Galindo, «πίστευαν πως τα προσωπικά αντικείµενα και οι ήχοι που βγάζουν είναι ποικιλοτρόπως συνυφασµένα µε το ταξίδι µας σε αυτόν τον πλανήτη». Τα νέα αυτά όργανα είναι όντως φυλαχτά, προορισµένα, όµως, για ένα άλλο ταξίδι: όχι µεταξύ κόσµων, αλλά γι’ αυτό της προσπέλασης των συνοριογραµµών· η µουσική που βγάζουν δίνει ζωή σε όσα έµειναν πίσω. Στα λατινικά, reliquiae σηµαίνει «αποµεινάρια», και αυτά τα αποµεινάρια συχνά γίνονται αντικείµενα λατρείας. Ο Galindo επισηµαίνει: «Όταν σχεδιάζω όργανα, στόχος µου δεν είναι να πετύχω τον τέλειο ή τον οµορφότερο ήχο, αλλά να επιτρέψω στα υλικά να τραγουδήσουν µε τη δική τους φωνή» – µια ιδιότυπη λατρεία.
Candice Hopkins