Πέρα από τις προφανείς μεταμοντέρνες αναφορές του, το documenta Halle μοιάζει με σώμα το οποίο γέρνει προς την πλαγιά που οδηγεί τους επισκέπτες από την πλατεία Friedrichsplatz στο κτίριο Orangerie και στο πάρκο Karlsaue – είναι ένας οργανισμός από ατσάλι και γυαλί που ζεσταίνεται το καλοκαίρι και παραμένει κρύος τον χειμώνα. Όταν, το 1992, εγκαινιάστηκε στο πλαίσιο της documenta 9, ο τότε διευθυντής Jan Hoet συνέκρινε το documenta Halle με την Ακρόπολη, με σκοπό να ενθαρρύνει τους πολίτες του Κάσελ να νιώθουν υπερήφανοι γι’ αυτό το πρόσφατο απόκτημα της πόλης τους. Σήμερα, 25 χρόνια αργότερα, το documenta Halle βλέπει τον Παρθενώνα (από βιβλία) χάρη στη Marta Minujín και αποτελεί χώρο ενορχηστρωμένης και λιβιδινικής κίνησης.

Στο πρώτο τμήμα του κτιρίου η κίνηση ξεκινά προς τα κάτω με ένα σύνολο έργων που πραγματεύονται αφενός το εύρος μεταξύ παρτιτούρας και σημειογραφίας και αφετέρου την επιτελεστική δράση, ενώ τα δωμάτια του κτιρίου εισάγουν φόρμα και χρώμα στη σκηνή. Στον ημιώροφο, με θέα προς τη Friedrichsplatz, φιλοξενείται το πρόγραμμα Χώρος Ακρόασης του Κάσελ. Εκεί υπάρχει το ηχητικό αρχείο όπου μπορεί κανείς να ακούσει με ακουστικά όλα τα δρώμενα με βάση τον ήχο που γίνονται στην Αθήνα. Έτσι, αυξάνεται το κοινό τους και προσφέρεται ένας συνοπτικός ηχητικός αντίποδας στην οπτική ταυτότητα του Κάσελ. Η ακρόαση μετατρέπεται σε τρόπο να ανακαλύψει κάποιος στη Γερμανία τον πραγματικό χώρο και χρόνο στην Αθήνα, την αρχιτεκτονική του, το κοινό και τις περφόρμανς που γίνονται εκεί.

Το πέρασμα από την κύρια αίθουσα του documenta Halle προσφέρει μια ορχηστρική σύνθεση που μεταμορφώνει το μουσικό θέμα σε διαφορετικού είδους εκφορά: απρόσμενα μουσικά όργανα, μια παρτιτούρα που υφαίνει τις δικές της λέξεις και μια σκηνή που ρυθμίζει τον χώρο της έκθεσης. Στο πίσω μέρος της αίθουσας υπάρχει μια αχτίδα φωτός· η θερμότητά του διατηρεί το φυσικό υλικό που μπορεί να φύεται εκεί, αλλά αδυνατεί να ριζώσει. Η κίνηση ολοκληρώνεται με ένα πέρασμα που επαναφέρει τη σκηνή, μέσω της εξόδου που οδηγεί στο Karlsaue ολοκληρώνοντας τη χαλαρή ελαστικότητα της ίδιας της κεκλιμένης αρχιτεκτονικής.