Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017, 24:00 στην ΕΡΤ2
Manazil bela abwab (Σπίτια δίχως πόρτες), 2016, Συρία/Λίβανος, 90′
Σκηνοθεσία: Avo Kaprealian
Η ταινία Manazil bela abwab είναι το υποκειμενικό, προσωπικό χρονικό της επιβίωσης μιας συροαρμενικής οικογένειας στο Χαλέπι καθώς η εξέγερση των πολιτών κλιμακωνόταν σε ένοπλη σύρραξη μεταξύ 2011 και 2014. Όπως πολλοί στη Συρία, ο σκηνοθέτης Avo Kaprealian ένιωσε υποχρεωμένος να καταγράψει τα γεγονότα της εξέγερσης. Καθώς η βία πλησιάζει τη γειτονιά του και η κινηματογράφηση στους δρόμους γίνεται επικίνδυνη, εκείνος απτόητος συνεχίζει να κινηματογραφεί από το μπαλκόνι του οικογενειακού διαμερίσματος στη συνοικία Μιντάν. Μέσα από τον φακό του παρακολουθούμε τη σταδιακή μεταμόρφωση της πόλης σε πεδίο μάχης. Τελικά, ο φακός στρέφεται στα ενδότερα και καταγράφει πώς η οικογένεια τα βγάζει πέρα με την καθημερινότητα σε συνθήκες εμφύλιου πολέμου: διακοπές ρεύματος, ένοπλες ομάδες, ελεύθεροι σκοπευτές και βομβαρδισμοί.
Ο πατέρας του, ανησυχώντας για αντίποινα, τον επιπλήττει νευρικά, ενώ η μητέρα του μιλά στην κάμερα, αφηγούμενη γεγονότα και εκφράζοντας συναισθήματα χωρίς ενδοιασμούς. Σύντομα η οικογένεια πρέπει να αποφασίσει αν θα μείνει ή θα φύγει. Για τους Αρμένιους της Συρίας, απογόνους όσων επέζησαν της τουρκικής γενοκτονίας του αρμενικού λαού στις αρχές του 20ού αιώνα, η προοπτική της αναγκαστικής εξορίας ξυπνά μνήμες τραυματικές. Η γενοκτονία διατηρείται ζωντανή σε οικογενειακές ιστορίες, τραγούδια, ποιήματα και μυθιστορήματα. Οι εικόνες είναι λιγοστές, οπότε το σώμα των κινηματογραφικών αφηγήσεων που έχουν γυριστεί όλα αυτά τα χρόνια έχει πάρει τη θέση οπτικού αποθέματος της συλλογικής μνήμης της γενοκτονίας. Για να εκφράσει την αγωνιώδη προσπάθεια της οικογένειας να αποφασίσει αν θα αφήσει το σπίτι στο Χαλέπι, ο Kaprealian καταφεύγει σε αποσπάσματα άλλων ταινιών, μετατρέποντας ένα αρχείο μυθοπλασίας σε αρχείο βιωμένων εμπειριών.
—Rasha Salti, επιμελήτρια τέχνης και συγγραφέας