Στο Παρίσι!
Σε όλα τα θύματα
της ελευθεροκτόνου βαρβαρότητας…
Μήνας του μέλιτος στη Χαόπολη
Συναντηθήκαμε στην Τύνιδα
Αγαπηθήκαμε στη Γάζα
Λείπαμε ο ένας στον άλλο στη Βηρυτό
Φιληθήκαμε στο Παρίσι
Παντρευτήκαμε στο Αλγέρι
Πετάξαμε στη Βαγδάτη
Πεθάναμε κάτω απ’ τις βόμβες
Κι οι καρδιές μας έστησαν μια ΜΚΟ
Για την προστασία κάθε έρωτα υψηλού ρίσκου
Και τη συνέχιση του πάθους κάτω απ’ τα μνήματα
(Όχι και τόσο) ορθά ονόματα
Για πολύ καιρό άπειροι από τους χάρτινους αδελφούς μου, που θεωρήθηκαν υπερβολικά «αγενείς», παύτηκαν από σχολεία, πανεπιστήμια, τηλεοράσεις, δημόσιες βιβλιοθήκες και συμπόσια διανοουμένων.
Για πολύ καιρό κάθε πρωί ο Υπουργός του Λόγου εξέδιδε μια λίστα λέξεων που δεν επιτρεπόταν να λέγονται εκείνη τη μέρα.
Λέξεις/όχι και τόσο ορθά ονόματα.
Αντικαταστάθηκαν από λέξεις/ορθά ονόματα, λέξεις με κόσμια συμπεριφορά, περιποιημένες, σωστές, ευγενείς, μεταξένιες, επικυρωμένες από την αστυνομία, την Αστυνομία της Ορθόδοξης Γραμματικής.
Συντηρητικές, εκλεπτυσμένες λέξεις, προσεκτικά φιλτραρισμένες από το αρμόδιο λεκτικό απόσπασμα.
Μικροπρεπή γραφειοκρατική λογοτεχνία με την έγκριση του Υπουργού της Υποκρισίας.
Δουλοπρεπείς γραφίδες για μια λογοτεχνία της υπακοής.
Και όλων εκείνων τους οποίους δεν πρέπει να ακούμε: ποιητές, συγγραφείς, χρονικογράφους, ρήτορες, εκδότες, επιμελητές, meddah αφηγητές στο πάλκο, περιπλανώμενους διασκεδαστές, τραγουδιστές της raï μουσικής και άλλους τέτοιους κατεξοχήν σκανδαλώδεις και δαιμονικούς τύπους.
Όλα τα raï τραγούδια απαγορεύτηκαν στο ραδιόφωνο.
Οι λέξεις/όχι και τόσο ορθά ονόματα αντικαταστάθηκαν από λέξεις/ορθά ονόματα.
Στο ΠΕΡΙ ΓΡΑΜΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ο Derrida παραθέτει αυτά τα λόγια του παιδιού του Ελ Μπιάρ: «Η μάχη για τα ορθά ονόματα ακολουθεί την άφιξη του ξένου».
Και οι άνθρωποι γίνονται ξένοι στην ίδια τους τη γλώσσα, στην ίδια τους τη διάλεκτο, στον τόπο τους, στην πατρίδα τους, στη μητέρα τους, στην αδελφική τους λαλιά, στην αιώνια γλώσσα τους, στην οικειότητά τους, στoν καταυλισμό τους, στο ίδιο τους το σπίτι, στα ρούχα τους, στα βάθη της καρδιάς και στις σπείρες της ψυχής και στις ρωγμές της μοναξιάς τους. Ξένοι στην ίδια τους τη γλώσσα, αφού δεν ακούστηκε ποτέ στα σχολεία, στα τζαμιά, στα καφέ, στα σινεμά, στα θέατρα, στην τηλεόραση, η φωνή αυτών των ταπεινών ανθρώπων δεν αφομοιώθηκε ποτέ στο Λεξικό των Ορθών Λέξεων.
Άνθρωποι χωρίς ορθά ονόματα.
Άνθρωποι χωρίς καθόλου ονόματα.
Χωρίς πατρωνυμικά ονόματα.
Οι άστεγοι της γλώσσας.
Αποκλεισμένοι από τον Θησαυρό των Επίσημων Λέξεων κι από τον Κεντρικό Λόγο.
Για πολύ καιρό οι συγγραφείς καθοδηγούνταν να γράφουν όμορφα κι ευγενικά και να κρατούν το στόμα τους κλειστό, αν ήθελαν να διαβάζονται.
Αργότερα, ο στόχος ήταν να σωπάσουν κυριολεκτικά.
Για πάντα.
Ήταν η εποχή του Λόγου του Αλλάχ, που υποκατέστησε όλους τους άλλους λόγους.
Όλες τις άλλες λέξεις.
«Διάβασε στο όνομα του Κυρίου τον Θεό σου, δημιουργό των πάντων».
Τα πάντα δημιουργήθηκαν από ένα ρήμα.
Το ρήμα «Διαβάζω».
Όσο γι’ αυτούς όμως, δεν διάβασαν «στο όνομά Του».
Διάβασαν μόνο Αυτόν.
Μόνο αυτό.
Αποκλείοντας κάθε άλλη λέξη.
Σαν όλες οι άλλες να ανήκαν στους Σατανικούς Στίχους.
Και διέταξαν ότι μόνο τα δικά τους έργα είχαν δικαίωμα να εκδίδονται, να διαβάζονται, να σχολιάζονται.
Αποφασισμένοι καθώς ήταν να σταμπάρουν το Κοράνι στον υποθάλαμο του εγκεφάλου τους.
Και γι’ αυτό, γι’ Αυτόν, επινόησαν μια τεράστια διαφημιστική καμπάνια.
Σαν να είχε ανάγκη ο Θεός από λογοτεχνικό ατζέντη.
Και νέκρωσαν την ατμόσφαιρα, βυθίζοντας τις βιβλιοθήκες σε μια θρησκευτική σιωπή.
Μια σιωπή των νεκρών.
Μια σφαίρα στην αφήγηση.
Και δεν επρόκειτο για μεταφορά.
Και τους σκότωσαν, τον έναν μετά τον άλλο.
.
.
.
TAHAR DJAOUT
DJILLALI LIABES
SAID MEKBEL
ABDELKADER ALLOULA
AZZEDDINE MEDJOUBI
YOUCEF SEBTI
LAADI FLICI
CHEB HASNI
NABILA DJAHNINE
MAHFOUDH BOUCEBCI
M'HAMED BOUKHOBZA
BAKHTI BENOUDA
RACHIDA HAMMADI
AHMED ASSELAH
RABAH ASSELAH
AMEL ZENOUN
SMAIL YEFSAH
YOUCEF FATHALLAH
YASMINE DRISSI
OMAR OUARTILANE
ALLAOUA AIT MEBAREK
MOHAMED DORBANE
NAIMA HAMOUDA
BRAHIM GUEROUI
MATOUB LOUNES
Ο Djaout (δολοφονήθηκε στις 26 Μαΐου 1993) το είχε προβλέψει: «Προς το παρόν, έχουν ήδη κάψει όλα τα βιβλία σε μια πυρά εξορκισμού. Κατάλαβαν τους κινδύνους των λέξεων, όλων εκείνων των λέξεων που δεν μπορούν να αναισθητοποιήσουν και να δαμάσουν. Επειδή οι λέξεις αυτές, από την πρώτη ως την τελευταία, προκαλούν αλλαγές, προκαλούν αμφιβολία. Πάνω απ’ όλα οι λέξεις δεν πρέπει να ενισχύουν την ουτοπία ενός άλλου τρόπου σκέψης, μιας άλλης μορφής αλήθειας που οδηγεί σε απαρατήρητα μονοπάτια. Αυτοί οι οποίοι, αψηφώντας τους κανόνες, γαντζώνονται από ανεξέλεγκτα λόγια πρέπει να αντιμετωπιστούν με τρόπο που να μην τους επιτρέπει να προκαλέσουν άλλη ζημιά. Πρέπει να φιμωθούν ή ακόμα και να εξοντωθούν αν κριθεί απαραίτητο». (Le Dernier été de la Raison [Το Τελευταίο Καλοκαίρι της Λογικής])
—Mustapha Benfodil. L'AntiLivre. Fragments de Déchets Littéraires (Το ΑντιΒιβλίο. Θραύσματα από Λογοτεχνικά Σπαράγματα), απόσπασμα.
*Δείτε το κείμενο στα γαλλικά και στα αραβικά εδώ.
À Paris !
À toutes les victimes
de la barbarie liberticide…
Lune de miel à Chaospolis
Nous nous sommes connus à Tunis
Nous nous sommes aimés à Gaza
Nous nous sommes manqués à Beyrouth
Nous nous sommes embrassés à Paris
Nous nous sommes mariés à Alger
Nous nous sommes envolés vers Bagdad
Nous sommes morts sous les bombes
Et nos cœurs ont fondé une ONG
Pour la protection des amours à haut risque
Et la continuation de la passion sous les tombes
Noms (pas très) propres
Pendant longtemps, une flopée de mes frères de papier, jugés trop « impolis », était bannie des écoles, des universités, de la télé, des bibliothèques publiques et des colloques intellos.
Pendant longtemps, le Ministère de la Langue publiait chaque matin la liste des mots qu’il n’était pas de bon ton de prononcer ce jour-là.
Des mots / des noms pas très propres.
Remplacés par des mots / des noms propres, très propres sur eux, très comme il faut, des mots corrects, polis, lisses, validés par la police, la Police de la Grammaire Orthodoxe.
Des mots BCBG, soigneusement filtrés par la brigade lexicale.
Une littérature de fonctionnaires émargeant au Ministère de La Langue de Bois.
Des scribes obséquieux pour littérature obéissante.
Et les gens qu’il ne fallait pas écouter : poètes, écrivains, chroniqueurs, tribuns, activistes, publicistes, éditorialistes, meddah, ménestrels, et autres chanteurs de raï, le genre sulfureux-scandaleux par excellence.
Toutes les chansons raï étaient interdites de radio.
Des mots / des noms pas très propres remplacés par des mots / des noms propres.
DE LA GRAMMATOLOGIE (Derrida) rapporte ces mots de l’enfant d’El Biar : « La bataille des noms propres suit l’arrivée de l’étranger ».
Et les gens devenaient étrangers dans leur propre langue, dans leur propre patois, patelin, patrie, dans leur langue maternelle, paternelle, fraternelle, dans leur langue éternelle, dans leur propre intimité, dans leur propre douar, dans leur propre maison, dans leur propre pantalon, dans le creux de leur cœur et les replis de leur âme et l’anfractuosité de leur solitude ; étrangers dans leur propre langue depuis que, dans les écoles, dans les mosquées, dans les cafés, au cinéma, au théâtre, à la télévision, ils n’étaient jamais entendus, n’ayant pas assimilé la nomenclature des Mots Propres, eux les gens de peu.
Les gens sans nom propre.
Les gens sans nom tout court.
SNP.
SDF de la langue.
Exclus du Thésaurus des mots officiels et du Logos Central.
Longtemps, on a enjoint aux écrivains d’écrire poli, d’écrire joli et de fermer leur gueule, pour être lus.
Après, on a voulu leur clouer le bec pour de vrai.
Pour de bon.
C’était l’ère du Verbe d’Allah supplantant tous les verbes.
Tous les mots.
« Lis au nom du Seigneur ton Dieu qui a tout créé ».
Qui a tout créé à partir d’un verbe.
Le verbe « LIRE ».
Mais eux, ils ne lisaient pas « au nom de Lui ».
Ils ne lisaient que Lui.
Que ça.
À l’exclusion de toute autre parole.
Comme si tout le reste, c’étaient Les Versets Sataniques.
Et ils décrétèrent que seuls eux avaient le droit d’être publiés, lus, commentés.
Obnubilés qu’ils étaient d’avoir le fac-similé du Coran imprimé sur leur hypothalamus.
Et ils lui faisaient une promo d’enfer.
Comme si Dieu avait besoin d’un agent littéraire.
Et ils plombèrent l’ambiance, plongèrent les bibliothèques dans un silence religieux.
Un silence de mort.
D’une balle dans la narration.
Et ce n’était pas une métaphore.
Et ils les butèrent un à un.
.
.
.
TAHAR DJAOUT
DJILLALI LIABES
SAID MEKBEL
ABDELKADER ALLOULA
AZZEDDINE MEDJOUBI
YOUCEF SEBTI
LAADI FLICI
CHEB HASNI
NABILA DJAHNINE
MAHFOUDH BOUCEBCI
M'HAMED BOUKHOBZA
BAKHTI BENOUDA
RACHIDA HAMMADI
AHMED ASSELAH
RABAH ASSELAH
AMEL ZENOUN
SMAIL YEFSAH
YOUCEF FATHALLAH
YASMINE DRISSI
OMAR OUARTILANE
ALLAOUA AIT MEBAREK
MOHAMED DORBANE
NAIMA HAMOUDA
BRAHIM GUEROUI
MATOUB LOUNES
Djaout (assassiné le 26 mai 1993) l'avait prédit : « À l’heure qu’il est, ils ont déjà brûlé tous les livres en un incendie exorcisant. Ils ont compris le danger des mots, de tous les mots qu’ils n’arrivaient pas à domestiquer et à anesthésier. Car les mots, mis bout à bout, portent le doute, le changement. Il ne faut surtout pas que les mots entretiennent l’utopie d’une autre forme de vérité, de chemins insoupçonnés, d’un autre lieu de la pensée. Ceux qui, défiant l’injonction, s’agrippent aux mots incontrôlés, doivent être mis hors d’état de nuire. Par le bâillonnement, la liquidation si nécessaire ». [Le Dernier été de la Raison]
Mustapha Benfodil, L'AntiLivre. Fragments de Déchets Littéraires (Extrait).
