Η ταινία καταπιάνεται με το θέμα της προσφυγικής μετανάστευσης και είναι αποτέλεσμα στενής συνεργασίας του έλληνα κινηματογραφιστή Κωνσταντίνου Γιάνναρη με τον βρετανό ιστορικό Mark Mazower. Μια οξυδερκής, μη αναμενόμενη κινηματογραφική και ιστορική προσέγγιση εμπνευσμένη άμεσα από τα γεγονότα του 2015-16.
Η ταινία Η τεχνική του σώματος εξερευνά τη μνήμη του πολέμου, της εξορίας και των μαζικών μετακινήσεων πληθυσμών κατά το παρελθόν, θέτοντας το ερώτημα πώς μπορούμε να ανταποκριθούμε στις επιπτώσεις τους σήμερα. Το ανθρώπινο σώμα κινείται, η κάμερα καταγράφει και επιβάλλει. Ποιος είναι ο ξένος στην πόλη; Ο φόβος, η ανάγκη και το καλωσόρισμα βρίσκονται σε διάδραση κατά την εμπειρία της Ελλάδας σήμερα και τους περασμένους αιώνες. Οι νέοι καθημερινοί ρυθμοί των σύγχρονων ευρωπαϊκών υποδομών μεταφέρουν επιβάτες και τουρίστες πέρα από τα στρατόπεδα και τους καταυλισμούς που έχουν ξεπηδήσει στην καρδιά της Αθήνας και στο λιμάνι του Πειραιά, στα όρια βενζινάδικων της εθνικής οδού και στα χωράφια της βόρειας Ελλάδας, εύθραυστοι και ανθεκτικοί ταυτόχρονα, μεταμορφώσεις ενός περιβάλλοντος διαβίωσης σε διαρκή μεταβολή. Η αιώνια Ελλάδα της θάλασσας, του ήλιου και των βουνών, ένα όραμα του ευρωπαϊκού παρελθόντος, φαίνεται πιο αληθινή από τις τρεμοπαίζουσες εικόνες στα επίκαιρα με τις ιστορικές θύελλες της πραγματικής χώρας – η μεγάλη καταστροφή του 1919-22, με τους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες σε φυγή από το απρόσιτο πλέον οθωμανικό παρελθόν, ηττημένοι στρατοί σε όλες τις πλευρές, πληγές των παγκόσμιων πολέμων που μεταλλάχθηκαν σχεδόν αδιόρατα σε εμφύλιο πόλεμο, ελευθερωτές που μεταμορφώθηκαν σε νέου είδους αφέντες, άγνωστοι που έφτιαξαν το σπιτικό τους σε έναν τόπο όπου σήμερα ξένοι έρχονται να ζητήσουν στήριξη. Η εποχή της αυτοκρατορικής αποσύνθεσης και της μαζικής βίας συνέπεσε με τη χρυσή εποχή του κινηματογράφου και την τυραννία της εικόνας. Σε μια νέα εποχή εθνικιστικών παθών, το λεξιλόγιο του πολιτισμού, της γλώσσας και της πίστης φαίνεται συχνά να δίνει νόημα σε αυτές τις σκηνές. Είναι όντως έτσι; Αναζητούμε σημάδια διαφοράς στα κεφαλομάντιλα, ίχνη της κοινής ανθρωπινότητας στα κινητά τηλέφωνα. Τα μάτια μας έχουν γίνει οι αιχμάλωτοι ξεχασμένων θεωρητικών. Μπορούμε να βρούμε ένα μονοπάτι ανάμεσα στον αγώνα και σε ένα είδος απρόσωπου οίκτου; Στο δοκίμιό του με τίτλο “Les techniques du corps” (Τεχνικές του σώματος), του 1934, ο γάλλος κοινωνιολόγος Marcel Mauss προτείνει να ξεκινήσουμε με τη σωματικότητα –με μέλη, στάσεις, νοοτροπίες– και αυτή η ταινία προσπαθεί να ακολουθήσει αυτή την πορεία. Σήμερα η Ελλάδα είναι στο επίκεντρο δύο μορφών γραφειοκρατικοποιημένης απανθρωπιάς: είναι η απανθρωπιά του κεφαλαίου του 21ου αιώνα και η απανθρωπιά της μαζικής φυγής από τον πόλεμο. Μπορεί το παρελθόν να παρέχει την έμπνευση με ιδέες τόσο παλιές ώστε φαντάζουν νέες, ή μήπως το παρελθόν είναι μια παγίδα, ένα καταφύγιο, ένας τρόπος να αποφύγουμε αυτό που έχουμε μπροστά μας;
Η ταινία Η τεχνική του σώματος πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.