«Γεωργαφίες», «επεισόδια» ή «εικόνες στην ύλη» είναι κάποιοι από τους όρους που έχει χρησιμοποιήσει η Ρένα Παπασπύρου για να περιγράψει την ουσία της πρακτικής της από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 έως σήμερα. Φύλλα μετάλλου, πόρτες, σανίδες, κομμάτια από τοίχους, πλακίδια, σκόνη και άλλα υποπροϊόντα της φθοράς του αστικού χώρου που έχουν συλλεχθεί από τους δρόμους τροποποιούνται με μολύβι ή μαρκαδόρο βοηθώντας τον θεατή να κάνει την απαραίτητη μεταβολή κλίμακας ώστε να ανακαλύψει εικόνες ήδη ένθετες στην υλική επιφάνεια από την τυχαία φθορά, την διάβρωση ή απλώς από την πάροδο του χρόνου. Ακολουθώντας το βλέμμα της καλλιτέχνιδας, ο θεατής μεταφέρεται σε έναν ονειρικό οπτικό μικρόκοσμο γεμάτο αναπάντεχα αφηγήματα. Το έργο Στίλπωνος 7 (1979) ολοκληρώθηκε ενώπιον προσκεκλημένου κοινού: η καλλιτέχνις μετέφερε τμήματα ενός τοιχίου από ετοιμόρροπο σπίτι σε συνοικία της Αθήνας στην γκαλερί Δεσμός, υποδεικνύοντας το αστικό περιβάλλον ως χώρο πειραματισμού αλλά και ως την υλική και εννοιολογική προέλευση του έργου της.