Στα έργα υπό τον γενικό τίτλο Χειρονομίες (1960-1962), τα οποία δημιουργεί όταν εγκαθίσταται στο Παρίσι της δεκαετίας του 1960, όπου κυριαρχούν οι Νέοι Ρεαλιστές και ο θεωρητικός τους Πιερ Ρεστανύ, ο Νίκος Κεσσανλής ιδιοποιείται θραύσματα της αστικής και βιομηχανικής πραγματικότητας. Οι Χειρονομίες του μοιράζονται κοινές διατυπώσεις με τις αναζητήσεις των Νέων Ρεαλιστών, οι οποίοι επαναδιαπραγματεύτηκαν ένα βασικό καλλιτεχνικό παράδειγμα των ιστορικών πρωτοποριών των αρχών του 20ού αιώνα, το ready-made, εγγράφοντάς το όμως στον δημόσιο χώρο, στην κοινωνία της κατανάλωσης και του θεάματος. Παλιά βιομηχανικά αντικείμενα σε αχρηστία, απορρίματα, όπως πανιά, γύψινοι σάκοι, τσαλακωμένα χαρτιά, μεταλλικά στελέχη, αποσπώνται στα έργα του Κεσσανλή από τον αστικό ιστό και τη «μετα-βιομηχανική μεγαλούπολη [που] έχει μετατραπεί σε ένα γιγαντιαίο objet trouvé, που είναι αδύνατον να εντοπίσουμε τα όριά του». Από τις Νέες περιπέτειες του αντικειμένου στην Galerie J το 1961 έως τις Προτάσεις για μια νέα ελληνική γλυπτική στο θέατρο La Fenice το 1964, ο Κεσσανλής με ορμητικότητα και επινοητική διάθεση επεμβαίνει αποφασιστικά στα αντικείμενα, ωθώντας την εκφραστική αξία της χειρονομίας στα άκρα.

—Τίνα Πανδή, από το βιβλίο Νίκος Κεσσανλής: Από την ύλη στην εικόνα (Αθήνα: Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, 2006)