Anna Halprin

O Merce Cunningham χορεύει στην ξύλινη σκηνή χορού της Anna Halprin, Κέντφιλντ, Καλιφόρνια, 1957,  © Lawrence Halprin

Anna and Lawrence Halprin, Score for Male and Female Dance Rituals (Παρτιτούρα για το έργο Ανδρικές και γυναικείες τελετουργίες χορού), 1978, άποψη εγκατάστασης, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ), Αθήνα, συλλογή: Museum of Performance + Design, Σαν Φρανσίσκο, documenta 14, φωτογραφία: Mathias Völzke

Anna και Lawrence Halprin, σχέδια, φωτογραφίες και αρχειακό υλικό σχετικό με τη σκηνή χορού στο Κέντφιλντ, Καλιφόρνια, 1954-2017, άποψη εγκατάστασης, documenta Halle, Κάσελ, documenta 14, φωτογραφία: Mathias Völzke

Anna Halprin, αρχειακό υλικό που περιλαμβάνει ομοιοτυπίες σχετικές με το έργο Animal Ritual, 1971, άποψη εγκατάστασης, documenta Halle, Κάσελ, documenta 14, φωτογραφία: Mathias Völzke

Anna Halprin, άποψη εγκατάστασης, documenta Halle, Κάσελ, documenta 14, φωτογραφία: Mathias Völzke

Η ξύλινη σκηνή χορού της Anna Halprin κατασκευάστηκε σε συνεργασία µε τον σύζυγό της Lawrence, αρχιτέκτονα τοπίου, πολεοδόµο και οικολόγο, µεταξύ 1953 και 1954 στην περιοχή µε τις σεκόγιες στο Κέντφιλντ της Καλιφόρνιας. Εκεί η Anna Halprin, που γεννήθηκε το 1920 στο Ιλινόις, εµπνέεται πρωτοποριακές χορογραφίες και επιτελεί θεραπευτικές τελετουργίες κίνησης εδώ και πάνω από 60 χρόνια. Όπως λέει η ίδια, «άρχισα να απαλλάσσοµαι από τις παλιές µου συνήθειες, αναγκάστηκα να ξεκινήσω απ’ το µηδέν µε νέες ιδέες για τη φύση µέσα µου, για το πώς διασυνδέεται αυτή η φύση µε τη δική µου φύση. Έτσι άρχισα να αναπτύσσω µια νέα προσέγγιση στην κίνηση».

Η ξύλινη σκηνή χορού των Halprin µέσα στο συγκεκριµένο τοπίο είναι µια σύνθεση που την έχει βοηθήσει να εµπνευστεί τεχνικές χορού βασισµένες στην παρατήρηση και στη συναίσθηση. Ιδιαίτερα οι «επιτελέσεις έργου» ήταν ένας τρόπος συµµετοχής στη συνοµιλία ανάµεσα στο σώµα και σε ένα συγκεκριµένο περιβάλλον. Οι ασκήσεις αυτές αποτέλεσαν τη βάση για µια σειρά συλλογικών δρώµενων, «τελετουργιών κίνησης», όπως περίπατοι µε δεµένα µάτια και χορευτικά εργαστήρια µε µαθητές, µεταξύ των οποίων η Trisha Brown, η Simone Forti και η Yvonne Rainer. Η κιναισθητική εµπειρία και συλλογικότητα που προσφέρει αυτός ο ενδιάµεσος χώρος ανάγεται στις απαρχές του µοντέρνου χορού.

Όταν κατασκευάστηκε η ξύλινη σκηνή χορού, η καλλιτεχνική σύµπραξη ήταν ήδη αντικείµενο αναστοχασµού. Επηρεασµένη από το Bauhaus η Halprin –η οποία είχε γνωρίσει τα περισσότερα αρχικά µέλη στο Πανεπιστήµιο Χάρβαρντ το 1937– οργάνωσε εργαστήρια µε διάφορους εικαστικούς, συνθέτες, ποιητές, αρχιτέκτονες, κινηµατογραφιστές και χορευτές από την ανθούσα καλλιτεχνική σκηνή του Σαν Φρανσίσκο. Ο όρος «στιγµιαίο θέατρο» [instant theater] υπογράµµιζε τους νέους τρόπους δηµιουργίας χορού µε την άµεση σύµπραξη των συνεργατών. Η µετατόπιση από τη χορογραφία στη συλλογική δηµιουργικότητα ήταν η αποφασιστική καµπή. Ο κύκλος «RSVP» που διατύπωσε ο Lawrence το 1968 περιγράφει αυτή τη δηµιουργική διαδικασία. Περιλαµβάνει τέσσερα συστατικά στοιχεία: υπολογισµό πόρων (resources, R), διαδικασία σύνθεσης (scoring, S), αποτίµηση δράσης (valuaction, V), επιτέλεση (performance, P). Για παράδειγµα, ανταποκρινόµενη στην εξέγερση στη συνοικία Γουάτς στο Λος Άντζελες το 1965, η Halprin δηµιούργησε µια πολυφυλετική οµάδα χορού στις ΗΠΑ, όπου ο κύκλος RSVP παρείχε µια µέθοδο που επέτρεπε στην κάθε κοινότητα να προβληθεί µε τους δικούς της όρους. Ακολούθως συνεργάστηκε και µε άλλες φυλετικές, σεξουαλικές και τοπικές µειονότητας (Male and Female Rituals [Αρσενικές και θηλυκές τελετουργίες], 1978), καθώς και µε οροθετικά άτοµα (Circle the Earth: Dancing with Life on the Line [Κυκλώστε τη Γη: Χορεύοντας µε τη ζωή σε µια κλωστή], 1989). Στην ξύλινη σκηνή χορού η Halprin εξακολουθεί να εξελίσσει την προσέγγισή της στην κίνηση και διοργανώνει ένα εβδοµαδιαίο εργαστήριο όπου καλλιτέχνες από ποικίλα καλλιτεχνικά πεδία µοιράζονται τις πρωτότυπες συνθέσεις τους, πριν τις παρουσιάσουν στους δρόµους ή σε άλλους δηµόσιους χώρους.

Pierre Bal-Blanc και Lou Forster

Αναρτήθηκε στην κατηγορία Δημόσια έκθεση
Απόσπασμα από το documenta 14: Daybook